Kime sorsam,
Bu konuda hep aynı dertteler..
Koca şehir ağlıyor..
Bizdekilerin derdi hep aynı..
Vefa, sevgi, unutulmuşluk..
Veren, söyleyen, anlatan yok..
Bir Gümüşhanelinin dertli olmadığı gün mü var,
Bakınız korku tablosu çizmek istemiyorum ama,
Nedir bu kadar dert kardeşim..
Kimi yangından, kimi yağmurdan kimi selden kaçıp gidiyor.
Gümüşhane’yi sanki bir kenara atmış kaderine küsmüş bırakıp gitmiş..
Bir gün de ah! etme be kardeşim,
O onu dedi, bu şunu dedi,
Korkarım herkesin herkeste hakkı var,
Aman dikkat.
Ne zor şehir bu Gümüşhane,
Ne zor memleket,
Ağlanacak halimize gülüyoruz.
Bizdekilerin feryadını bir bilseniz.
Bir bilseniz yangını..
Eş, dost, sanatçı, aydın, esnaf kazan kaldırıyor.
Kazan kaldırdıkça sorunlar yığınla birikiyor.
Hadi bu kez olsun diye düşünüyor insan,
Bu kez hatadan kurtulalım,
Yok işte olmuyor,
Gene bizdekiler,
Çomak sokuyor.
Kalp kırıyor.
Ayrı ayrı sesler çıkıyor.
Demedim der,
Etmedim diye söyler,
Görmedim diye anlatır..
Sonuç değişmez..
Bizdekilerin kaderi hep aynıdır.
Gurbet, sıla değişmez..